هوالمعشوق
زندگی رسم خوشایندی است
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرشی دارد اندازه عشق
( سهراب سپهری)
این منم . منی که ثانیه ها رو می شمارم تا تو بیای و زندگی بدون تو را نمی خواهم. تا تو و خاطراتت هست من هم هستم. در لابه لای دفترهای کهنه و قدیمی گذشته به دنبال روزهای خوش زندگی می گشتم تا در آن صفحه ای را پیدا کنم که اولین بار برای تو نوشتم، نوشتن از واژه زیبای خواستن مرابا خود به عمق رویا برد.می خواهم از غرور زیبایی چشمهایت بنویسم که لحظه لحظه ی زندگیم را در بر گرفته ، هنوز دفترهای کهنه و قدیمی را دوست دارم چون:
بوی عشق در آن تازگی دارد...
من در جاده و در انتظارم . نمی دانم با پیمودن کدام جاده و کدام راه به تو خواهم رسید پس همچنان خواهم رفت. کاش می شد بگویی در انتهای کدام جاده باید منتظرت بمانم؟؟؟
کاش بودی و می دیدی که بعد رفتنت، آسمان پرنور و آبی شهر دلم چه معصومانه گریست... کاش بودی و می دیدی که بعد از رفتنت ، قلب دریایی هم شکست...کاش می دیدی چگونه برای چشمان سیاهت دلم را روی موجهای آبی رها کردم،اما تو بی آنکه به فکر غربت چشمانم باشی مرا به آسانی ترک کردی!
صدا صدای من است. صدای پاهای یک عاشق. صدای یک قلب شکسته.... نمی دانم شاید دیگر برایم فردایی وجود نداشته باشد... شاید دیگر بشم خاموش و روزم خاموشتر از شبم باشد. ای کاش در دل مثل سنگت ذره ای مهر وجود داشت و به جای نگاه سردت ، دو چشم عاشق قرار داشت . نازنینم می دانم که روزگار بی وفاست پس بگذار تا چون شمعی آب شوم و برایت سوسوکنان مبدل به یک فانوس کوچک در دل تاریک تو باشم . بگذار تا چون نسیمی بر تن بی جانت بوزوم و با تو باشم....
منتظر خواهم ماند / گذر خواهی کرد/ مثل یک رعد سفید / از میان صفحه های این دل سپهر مرده دل / باز هم خواهی رفت / مثل دیگر روز ها / تو گذر خواهی کرد / گرچه دانم اما.../ منتظر خواهم ماند/ تا دوباره آیی با سکوت و وحشت ، روبه روی خورشید، رو به رو با غربت.../ روی یک صخره تاریک از جنس افسوس/منتظر خواهم ماند/ گر چه دانم هرگز نخوای آمد / منتظر خواهم ماند / ای رفتی تنها، خاک کردی در خاک / منتظر خواهم ماند... ... .
ای کاش در این دنیا کسی بود که تنهایی مرا با خود رقم می زد و برای همیشه در کنارم می ماند وترکم نمی کرد.
یاور همیشه مومن تو برو به سلامت غم منو نخور که دوریت برام شده عادت
عشق یعنی خاطرات بی غبار
دفتری از شعر و از عطر بهار
عشق یعنی یک تمنا , یک نیاز
زمزمه از عاشقی با سوز و ساز
عشق یعنی چشم خیس مست او
زیر باران دست تو در دست او
چه قدر دوست داشتم تمام دلتنگی های این روز ها را
با کسی تقسیم می کردم ،
و یا کسی بود برای گوش دادن و درد دل کردن ،
بماند که آنقدر فاصله زیاد شده که هرچه فریاد می زنم گویا صدایم را نه تو می شنوی و نه هیچ کس دیگر
ای دو چشمت سبزه زاران
گریه ات اشک بهاران
میروم غمگین و نالان
اشک غم دیگر نیافشان
ای سراپا مهربانی
ای نگاهت آسمانی
در دل نامهربانم
شوق ماندن می نشانی
عاشق و چشم انتظاری
پاک و روشن چون بهاری
هرچه گفتم باورت شد
حیف از احساسی که داری
چشمه ایی خشک و سیاهم خسته ایی گم کرده راهم
بگذر از من چونکه دیگر زشت و سرتاپا گناهم
هرگز نمی گیرد کسی در قلب من جای تو را
هرگز ندیدم بر لبی لبخند زیبای تو را
خورشید عشق تو هنوز سوزد مرا سر تا زپای
در کوره راه زندگی روشن کند راه مرا
عاشقی را شرط اول ناله وفریاد نیست
تا کسی از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست
عاشقی مقدورهر عیاش نیست
غم کشیدن صنعت نقاش نیست
نظر
با دیدگانی گریان شانه هایی خسته و دستانی لرزان
آمدنت را به انتظار نشسته ام
باشد تا به یاری شانه های مهربانت
خیل خستگیهایم را زمین بگذارم
